Niemand kan in één keer de coronacrisis oplossen. Die is onvoorstelbaar ingewikkeld. Veel mensen hebben er ideeën over, sommigen menen van alles zeker te weten en blijken hun roeping te hebben misgelopen: ze hadden viroloog moeten worden.
Interessant is dat iedereen wel degelijk iets kan doen. Thuisblijven en bij het noodzakelijke boodschappendoen anderhalve meter afstand houden. Bezoekers van de bollenstreek en de Posbank trekken zich niets van het advies aan, maar het gros van de Nederlanders, en van alle Europeanen, wel. Misschien uit angst, misschien uit plichtsbesef, misschien omdat je het (terechte) gevoel krijgt dat je een bijdrage, hoe klein ook, levert aan de oplossing. Waarschijnlijk een beetje van alle drie. In het om elkaar heen slalommen op straat en in de winkel, zit de choreografie van de samenwerking. En vaak ook nog die van de glimlach.
Sommigen doen meer. Veel meer. Hebben totaal geen tijd om zoals ik nu over de stand der dingen te filosoferen. Op de eerste plaats het zorgpersoneel, van alle beroepsgroepen de meest onmisbare. Al kunnen we denk ik in deze wereld zeker niet zonder gekwalificeerde virologen.
Maar ook wie niet gekwalificeerd is als zorgmedewerker of als viroloog doet bijna altijd meer. Levert in de Zutphense wijk Noordveen bij ouderen boodschappen af. Of, in eigen kring: brengt de boodschappen naar zijn of haar ouders of opa en oma van tachtig-plus. Maakt een praatje, langer dan gewoonlijk, op anderhalve meter afstand. Heeft meer tijd en kan daardoor meer aandacht geven aan iedereen en alles, digitaal of – wie weet – in de tuin aan de vogels. Het vogelvoer in de dierenwinkel was vorige week uitverkocht.
Op microscopisch niveau – om in virustaal te blijven – kun je al bijdragen. Ik gaf via de social media een tip voor een online concert in Amsterdam-Noord. Eén persoon reageerde: precies haar muziek, ze ging kijken en luisteren. Iets wat iedereen als vanzelf altijd al wel zou doen als hij/zij meer tijd had, krijgt de meerwaarde die het verdient. Je staat er nu bij stil, te midden van al het slechte nieuws over besmettingen, zieken en doden. Te midden van grote onzekerheid.
Een mooi boekje, een handvol mooie gedichten, een kaartje voor een mooie film. Nee, de crisis wordt er niet mee opgelost, de angst wordt niet minder om. Maar toch: dat mooie hè. Dat mooie van een klein gebaar. Het helpt, te midden van grote onzekerheid, wel degelijk. We zijn ‘voor altijd vallend’, maar staan ook steeds weer op. We kunnen mooie dingen doen en maken, we zijn sterk.
sander grootendorst © 2020
