Door een collega gevraagd naar een gedicht, en nu eens geen overbekend gedicht, dat kan worden voorgedragen op een begrafenisplechtigheid. Kwam uit bij ‘zo zal ze weggaan’ van de Vlaamse dichteres Miriam van hee. Het laatste woord van het gedicht is de titel van de bundel waar het uit stamt.
zo zal ze weggaan,
traag en vastberaden,
zoals dat gaat in dromen
geen gebaar waarover ze zich
verwonderen zal, geen woorden waarover
ze zich nog schamen zal,
geen hand die haar tegenhoudt,
geen opstuiven dat haar blik verstoort
zo zal ze weggaan
voor dag en dauw,
geluidloos als in dromen
en altijd iets vergeten, een sleutelbos
adressen, warme kleren, het station waarheen –
weggaan en toch blijven
wachten, ingesneeuwd
De begrafenis was in september, het sneeuwde niet. Maar voor een gedicht maakt dat geen verschil. Gedichten zijn noch weers-, noch seizoensafhankelijk. Kunst is dat sowieso niet. Een winters tafereeltje kan zomers gewoon aan de wand blijven hangen, niemand die daar vreemd van opkijkt. SG